FILOSOFÍA 2º - ÉTICA E POLÍTICA

COMENTARIO DE TEXTO

PLATÓN

Este texto trata a xustiza e ten como tema goberno dos filósofos dividido en clases sociais.

O autor de este texto é Platón, un filósofo discípulo de Sócrates e mestre de Aristóteles, que naceu en Atenas non ano 447 a.C. A política é un tema constante nas súas obras debido a condena a morte do seu mestre Sócrates, o cal el consideraba un home xusto, e é por iso que el quere construír unha sociedade xusta gobernada por filósofos. É contrario ós Sofistas, e fronte ó relativismo destes, el defende a existencia de ideas ou verdades eternas e inmutables.

As súas obras están escritas como diálogos nos cales emprega mitos para unha mellor comprensión. Os seus diálogos están divididos en catro períodos: período de mocidade ou socrático (diálogos nos que recolle as ideas do seu mestre), período de transición  (aparecen os primeiros esbozos da teoría das ideas), período de madurez (aparece desenvolvida a teoría das ideas) e o período de vellez (Sócrates xa non é o protagonista, mostra as súas dúbidas e revisa críticamente a teoría das ideas).

Finalmente, morre en Atenas no ano 347 a.C.

O texto pertence ó diálogo República do período de madurez de Platón.

No diálogo, Platón di que se non son os filósofos os que gobernan, nin os que xa están no poder o fan de unha maneira adecuada, non haberá xustiza e polo tanto, non haberá felicidade nin na vida privada nin na pública.

Platón como estaba totalmente desilusionado coa política activa, quería atopar o que fai posible unha vida xusta e feliz, que é a filosofía, como ben se fala nas sete primeiras liñas do texto. Él deseña un Estado ideal, que según el debería ser exemplo e modelo de todos os estados para conseguir o ben e a xustiza da sociedade e a felicidade dos seus membros.

Un bo gobernante, según Platón, debe ser sabio, amante da sabiduría (filósofo) e debe saber o que é a xustiza para ser xusto.

A estructura tripartita da alma é similar a estructura do modelo de sociedade ideal ou perfecta que Platón expón no seu modelo utópico. Na alma hai xustiza cando cada unha das partes realiza o que lle é propio por natureza, e así, da mesma forma, na polis hai xustiza cando cada clase social realiza o que lle corresponde en función da súa propia natureza.

Platón di que os seres humanos non son autosuficientes e a sociedade non é máis que o conxunto de invididuos organizados e xerarquizados en clases, e é por iso que distingue tres clases sociales: traballadores, militares ou gardiáns e gobernantes. No texo, xusto ó final, Platón advirte que só ca división en clases sociais se pode alcanzar a felicidade, tanto na vida privada como na pública.

Os traballadores non exercen ningunha actividade política porque esa non é a súa función. Eles son os que producen na sociedade ideal, os que deben ofrecerlle á polis os recursos para satisfacer as necesidades básicas e deben pulir a virtude da temperanza, que pertence a parte concupiscible da alma.

Os militares defenden e protexen a cidade de calquera inimigo externo ou conflicto interno, polo tanto, deben pulir a virtude da valentía e da nobreza, que pertencen a parte irascible da alma.

Os gobernantes son os únicos que exercen o poder político de tomar decisións e deben alcanzar a virtude da sabiduría, que pertence a parte racional da alma. Ésta clase social dos gobernantes filósofos, está constituída por persoas sabias que ascenderon ó coñecemento e á contemplación das ideas, polo tanto, alcanzaron a idea de ben  e son eles os que deben guíar ós demáis.

Platón di que a educación é un dos elementos básicos para fomentar unha sociedade mellor, e polo tanto, a educación só debe aplicarse ás clases superiores que son  á dos militares e a dos gobernantes. A educación nos gobernantes é moi importante debido a que eles son os que toman as decisións políticas e da súa prudencia depende que a sociedade vaia ben. Éstas clases sociais superiores deben dominar a lectura e o canto, a ximnasia e a música, e os mellores destas actividades deben estudar a matemáticas e astronomía. Por último, os mellores de todos, son preparados para gobernar cá apendizaxe da dialecta.

A parte de a unha longa educación, tamén deben someterse a un réxime controlado polo Estado para garantir a honestidade e a incorruptibilidade dos gobernantes. Toman pois como medidas a ausencia de propiedade privada, a vida comunitaria e os matrimonios concertados.

Platón tamén fala de catro réximes políticos, os cales, considera enfermidades ou dexeneración do Estado ou da aristocracia: timocracia, oligarquía, democracia e tiranía.

A timocracía, Platón considéraa como unha dexeneración da aristocracia xa que se caracteriza pola ambición da clase militar que non mira polo ben e a felicidade da sociedade, senón pola súa prosperidade persoal.

A oligarquía, Platón di que é unha dexeneración da timocracia, porque se caracteriza pola cobiza da clase dirixente, que é explotadora das demáis e só busca enriquecerse.

A democracia, para Platón, é unha dexeneración da oligarquía e caracterízase pola liberdade e a igualdade. Platón isto non o ve como algo positivo, porque así todo o mundo di e fai o que quere e os pobres igúalanse ós ricos, os ignorantes ós sabios e os corruptos ós virtuosos.

E por último, a tiranía, que con peleas e guerras civís consegue a dexeneración política por culpa da democracia e polo tanto con ésta inestabilidade, o gobernante convértese en omnipotente, corrómpese e atemoriza ós outros.

Para Platón ética e política non van por separado e a xustiza é a máxima virtude. Para él, a xustiza está relacionada coa harmonía e o equilibrio de cada unha das partes que compoñen ó individuo e a sociedade, por iso, a xustiza depende de que os gobernantes ou filósofos actúen de forma sabia e os militares e traballadores se deixen guíar por eles.

Polo tanto, un estado é xusto cando os seus individuos o son, e os individuos son xustos cando cada un desempeña a función para a cal está naturalmente dotado. Para Platón as clases sociais son moi importantes e non é xusto que un gobernante desempeñe un cargo menor do que pode por capacidade, nin un traballador máis do que pode. Debe haber polo tanto, un equilibrio social entre as clases, as virtudes e entre as tres partes da alma, e só así a xustiza se convirte en harmonía e a harmonía en felicidade.

FILOSOFÍA 2º - SÍMIL DA LIÑA

COMENTARIO DE TEXTO

PLATÓN

Este texto trata ó símil da liña e ten como tema os graos do coñecemento: opinión e ciencia.

O autor de este texto é Platón, un filósofo discípulo de Sócrates e mestre de Aristóteles, que naceu en Atenas non ano 447 a.C. A política é un tema constante nas súas obras debido a condena a morte do seu mestre Sócrates, o cal el consideraba un home xusto, e é por iso que el quere construír unha sociedade xusta gobernada por filósofos. É contrario ós Sofistas, e fronte ó relativismo destes, el defende a existencia de ideas ou verdades eternas e inmutables.

As súas obras están escritas como diálogos nos cales emprega mitos para unha mellor comprensión. Os seus diálogos están divididos en catro períodos: período de mocidade ou socrático (diálogos nos que recolle as ideas do seu mestre), período de transición  (aparecen os primeiros esbozos da teoría das ideas), período de madurez (aparece desenvolvida a teoría das ideas) e o período de vellez (Sócrates xa non é o protagonista, mostra as súas dúbidas e revisa críticamente a teoría das ideas).

Finalmente, morre en Atenas no ano 347 a.C.

O texto pertence ó diálogo República do período de madurez de Platón.

No símil da liña, Platón fala da división dunha liña en distintos niveis e graos de coñecemento. Primeiro, divide a liña en dúas partes desiguais, e diferencia o xéreno intelixible, que forma parte do mundo das ideas, do xéreno visible que forma parte do mundo das cousas. Éstes dous xénros a súa vez divídense en outras dúas partes.

Platón divide a parte do xénero visible en eikasia e pistis, e por último, a parte do xénero intelixible, divídea en dianoia e noesis.

Na súa teoría filosófica, Platón plantexa a división da realidade en dous mundos (dualismo ontolóxico): o mundo sensible ou mundo das cousas e o mundo intelixible ou mundo das ideas.

O mundo sensible é o que nos coñecemos como o mundo que nos rodea e está formado por unha multitude de individuos, cousas, animáis, etc. É un mundo mutable e imperfecto que ten copias do mundo intelixible. A éste mundo pertence a opinión (doxa), o xénero visible dividido en imaxes, e seres naturais e artificiais.

O mundo intelixible ou mundo das ideas (esencias e modelos perfectos das cousas sensibles) é un mundo eterno, inmutable, inmaterial e único. O mundo das ideas é unha realidade invisible, polo tanto, un mundo non perceptible polos sentidos. A éste mundo pertence a Ciencia (espisteme), o xénero intelixible dividido en obxectos matemáticos e ideas. Polo tanto a verdade absoluta atópase no último dos niveis.

Para chegar ó mundo das ideas, Platón, di debemos iniciar un proceso de coñecemento, e para explicalo recurre ó símil da liña.

Platón di que hai que imaxinar unha liña e dividila en dúas partes desiguais. A primeira parte, é a opinión (doxa) que fai referencia ó mundo sensible ou mundo das cousas e a segunda parte, que é a parte máis alta, é a ciencia (epísteme) que fai referencia ó mundo intelixible ou mundo das ideas.

A opinión (doxa) só se basa na experiencia ou sensibilidade, por iso Platón a divide en dous niveis. Ó primeiro nivel é a eikasia, e nel temos as sombras das cousas, e só podemos ter conxecturas ou suposicións. Ó segundo nivel é a pistis, baseada na fé e nas creenza. Polo tanto, as suposicións igual que as creenzas, non son máis que opinións porque non son o auténtico coñecemento.

A ciencia (epísteme) é o auténtico saber, porque é coñecemento racional do mundo ideal ou intelixible. Platón tamén a divide en dous niveis. O tercerino nivel está por encima dou outros dous, e é a dianoia, que se basea en que a nosa vía de coñecemento é o pensamento razoado ou razón discursiva. E por último, o cuarto e o máis alto nivel, é a noesis que ten como ferramenta a intelixencia ou razón intuitiva.

Estes diferentes niveis son a ascensión da alma. Ésta debe ir subindo cada un dos niveis ata chegar ó nivel máis alto, que é o das ideas, o nivel da intelixencia pura onde se atopa a realidade absoluta, a idea de ben.

Para Platón a alma é inmortal e non hai nada que ésta non sepa, posto que antes de encarnarse nun corpo, ésta vive no mundo intelixible, polo tanto, percibe as ideas, a esencia e os modelos perfectos das cousas sensibles. No momento en que a alma se encarna nun corpo, pasa a vivir no mundo sensible, e esquece todos os coñecementos do mundo intelixible. Polo tanto, o aprendizaxe é que a alma lembre o que xa sabía. Isto é, o ser humano cando coñece unha verdade, realmente non está aprendendo algo novo, senon que a nosa alma recorda unha verdade a que tivo acceso antes de encarnarse.

Así que, Platón di que grazas a intervención de un maestro é como a alma consegue lembrar eses coñecementos olvidados, e polo tanto ensinar non é introducir un coñecemento na mente de alguén, senon incitar a que esa persoa descubra o seu interior a verdade absoluta a través da súa alma.

Polo tanto, o coñecemento das ideas fai ós homes sabios, que son para Platón os que deberán guiar a cidade.

FILOSOFÍA 2º - MITO DO CARRO ALADO

COMENTARIO DE TEXTO

PLATÓN

Este texto trata ó mito do carro alado e ten como tema o dualismo antropolóxico que dá unha visión dualista do ser humano, o cal está composto por alma e corpo.

O autor de este texto é Platón, un filósofo discípulo de Sócrates e mestre de Aristóteles, que naceu en Atenas non ano 447 a.C. A política é un tema constante nas súas obras debido a condena a morte do seu mestre Sócrates, o cal el consideraba un home xusto, e é por iso que el quere construír unha sociedade xusta gobernada por filósofos. É contrario ós Sofistas, e fronte ó relativismo destes, el defende a existencia de ideas ou verdades eternas e inmutables.

As súas obras están escritas como diálogos nos cales emprega mitos para unha mellor comprensión. Os seus diálogos están divididos en catro períodos: período de mocidade ou socrático (diálogos nos que recolle as ideas do seu mestre), período de transición  (aparecen os primeiros esbozos da teoría das ideas), período de madurez (aparece desenvolvida a teoría das ideas) e o período de vellez (Sócrates xa non é o protagonista, mostra as súas dúbidas e revisa críticamente a teoría das ideas).

Finalmente, morre en Atenas no ano 347 a.C.

O texto pertence ó diálogo Fedro do período de madurez de Platón. No mito, Platón di que hai un conductor que guía unha xugada de cabalos, dos que un é un cabalo bo e fermoso e o outro é malo e feo, e da problemas ó auriga que non o dome. O auriga debe dominar os dous cabalos, e así a alma, perfecta e alada, pode sucar as alturas e gobernar no Cosmo, sen embargo, se ésta perde as súas ás, cae e apodérase dun corpo terrestre. A alma aliméntase e crece co sabio, fermoso e bo, pero co malo e torpe, ensómese.

Para explicar este mito, hai que partir do dualismo ontolóxico: o mundo sensible ou mundo das cousas e o mundo intelixible ou mundo das ideas.

O mundo sensible é o que nos coñecemos como o mundo que nos rodea e está formado por unha multitude de individuos, cousas, animáis, etc. É un mundo mutable e imperfecto que ten copias do mundo intelixible. A este mundo é ó que cae a alma se non é capaz de dominar as outras partes. A alma ó caer, únese de forma accidental a un corpo, que para ela é unha cárcere. Polo tanto ten que pasar polo proceso de recordar todos os seus coñecementos para alcanzar a idea de ben e poder saír do corpo e subir así ó mundo intelixible.

O mundo intelixible ou mundo das ideas (esencias e modelos perfectos das cousas sensibles) é un mundo eterno, inmutable, inmaterial e único. O mundo das ideas é unha realidade invisible, polo tanto, un mundo non perceptible polos sentidos. A este mundo é ó que pertence e ó que ascende a alma cando consegue o equilibrio de todas as súas partes e alcanza a idea de ben.

Como consecuencia do dualismo ontolóxico, Platón dá unha visión dualista do ser humano. Os seres humanos estamos compostos por dúas partes: alma e corpo. Sen embargo, as dúas partes non teñen a mesma importancia.

A alma (psique) pertence ó mundo intelixible, polo tanto, é eterna. Ésta a súa vez divídise en tres partes: concupiscible, irascible e racional.

A parte concupiscible aparece no mito como o cabalo malo. É a parte dos instintos máis básicos do ser humano, polo tanto, atópase no ventre e é mortal.

A parte irascible representa o cabalo bo. É a parte das emocións nobres, sitúase no corazón e polo tanto tamén é mortal.

Por último, a parte racional representa ó auriga. É a parte suprema da alma que debe encargarse de controlar a parte concupiscible (cabalo malo) e a parte irascible (cabalo bo). Ésta podemos ubicala na cabeza, e é inmortal.

Nesta división tripartita da alma é na que se basea a ética de Platón, e él, fala de tres virtudes que se corresponden coas tres partes da alma: a virtude da sabedoría da parte racional da alma, a virtude da fortaleza da parte irascible da alma e a virtude da temperanza da parte concupiscible da alma.

Finalmente, se a parte racional da alma (auriga) consegue o equilibrio das outras partes, é dicir, se cada parte fai con excelencia ou virtude o que lle corresponde como tal, entón a alma alcanza a armonía e ascende ó mundo intelixible.

Platón denomina xustiza a armonía ou equilibrio entre as partes da alma.

O corpo (soma), pertence ó mundo sensible, e é mortal. A unión de corpo e alma prodúcese de forma accidental. O corpo é como unha cárcere para a alma, e a alma procura saír. Para poder saír, a alma debe conseguir o equilibrio para purificarse e volver así ó mundo intelixible.

Por todo isto, Platón afirma que non hai aprendizaxe senon reminiscencia, porque a alma é sabia, e cando se une a este mundo a través do corpo, olvida todo o que sabe e debe comezar un proceso de educación para recordar e chegar así a idea de ben.

Unha vez a alma alcanza a idea de ben pode saír da súa cárcere (corpo).

Ética e política non van por separado, xa que a idea de xustiza está na ética e na política. Para Platón, un home xusto é aquel que consegue que a súa parte racional da alma domine as outras dúas. E na sociedade a parte racional son os sabios ou filósofos, xa que eles coñecen a verdade (as ideas), e polo tanto deben guiar e gobernar ós demáis.

FILOSOFÍA 2º - MITO DA CAVERNA

COMENTARIO DE TEXTO

PLATÓN

Este texto trata ó mito da caverna e ten como tema o dualismo ontolóxico que fala de dous mundos diferentes: o mundo intelexible ou mundo das ideas e o mundo sensible ou mundo das cousas.

O autor de este texto é Platón, un filósofo discípulo de Sócrates e mestre de Aristóteles, que naceu en Atenas non ano 447 a.C. A política é un tema constante nas súas obras debido a condena a morte do seu mestre Sócrates, o cal el consideraba un home xusto, e é por iso que el quere construír unha sociedade xusta gobernada por filósofos. É contrario ós Sofistas, e fronte ó relativismo destes, el defende a existencia de ideas ou verdades eternas e inmutables.

As súas obras están escritas como diálogos nos cales emprega mitos para unha mellor comprensión. Os seus diálogos están divididos en catro períodos: período de mocidade ou socrático (diálogos nos que recolle as ideas do seu mestre), período de transición  (aparecen os primeiros esbozos da teoría das ideas), período de madurez (aparece desenvolvida a teoría das ideas) e o período de vellez (Sócrates xa non é o protagonista, mostra as súas dúbidas e revisa críticamente a teoría das ideas).

Finalmente, morre en Atenas no ano 347 a.C.

O texto pertence ó diálogo República do período de madurez de Platón. No mito, Platón fala duns homes que están atados con cadeas no interior dunha caverna, que non poden ver máis que o que teñen de frente, que son as sombras proxectadas á luz dunha fogueira. Un deles e ceibado e obrigado a camiñar e a mirar a luz. Así que éste chega ó exterior, ó principio non ve claramente porque lle cega a luz, pero acaba por comprender que aquilo é verdadeiro.

Platón expón a súa teoría das ideas, e a división da realidade en dous mundos (dualismo ontolóxico), a través do mito da caverna.

O mundo sensible ou mundo das cousas (o que nos coñecemos como o mundo que nos rodea) aparece representado no mito como o interior da caverna, ó cal pertencen as cousas percibidas polos sentidos. Este é un mundo imperfecto, perecedeiro e mutable, no cal só se dan copias do mundo intelixible.

O mundo intelixible ou mundo das ideas aparece representado no mito como o exterior da caverna. Este mundo só o podemos percibir coa razón, e é un mundo inmaterial, perfecto, eterno, inmutable, universal é absoluto, do cal surgen as copias que se dan no mundo das cousas. As ideas son a esencia e os modelos perfectos das cousas sensibles, polo tanto son a causa de ser das cousas sensibles, as cales participan nelas.

Os homes encadeados no interior da caverna, que ven sombras proxectadas sobre a parede que teñen diante, simbolizan a condición humana inicial, son persoas que non teñen coñecemento e viven enganadas dentro da caverna. As sombras proxectadas na parede fan referencia ós obxectos ou cousas sensibles, e simbolizan as copias da realidade.

Platón trata o camiño de saída da caverna como o proceso de coñecemento e o difícil acceso á verdade. O camiño, representa a posibilidade de perder a ignorancia e acercarse un pouco máis a verdadeira realidade, ou o que é o mesmo, ó coñecemento.

O home así que consegue chegar ó exterior da caverna, ve o Sol, que simboliza a idea de ben, a idea suprema que o home coñece en último lugar ó contemplar as ideas.

Para Platón, o mundo das cousas participa no mundo das ideas.

Como consecuencia de este dualismo ontolóxico Platón fala da teoría do coñecemento e o dualismo antropolóxico.

Para chegar ó mundo das ideas debemos iniciar un proceso de coñecemento e Platón para explicalo recurre ó símil da liña, onde aparecen os 4 niveis de coñecemento. Tendo en conta os catro niveis, Platón distingue dous graos de coñecemento: a opinión (doxa) e a ciencia (epísteme).

A opinión explica os obxectos que forman o mundo sensible, e polo tanto, comparte con éste as características de mutabilidade, temporalidade e imperfección.

A ciencia constitúe o coñecemento verdadeiro, aquel que procura o mundo das ideas, e polo tanto, a verdade absoluta, porque trata sobre o eterno, e inmutable, que son as ideas.

Ó mesmo tempo, na súa teoría antropolóxica, Platón dá unha visión dualista do ser humano. Os seres humanos estamos compostos por dúas partes: alma e corpo. A alma (psique) pertence ó mundo intelixible, e é eterna. Ésta divídise en tres partes: concupiscible, irascible e racional. A parte concupiscible é a dos instintos máis básicos, aparte irascible é a das emocións nobres e a parte racional é a que debe encargarse de controlar e equilibrar as demáis partes. O corpo (soma), pertence ó mundo sensible, e é mortal. A unión de corpo e alma prodúcese de forma accidental. Platón di que o corpo é como unha cárcere para a alma, e a alma procura saír. A alma debe conseguir o equilibrio para purificarse e volver así ó mundo intelixible.

A teoría das ideas é a base de toda a filosofía de Platón, e estará tamén na política e na ética.

Para Platón, ética e política non van por separado. Polo tanto, un home xusto é aquel que consegue que a súa parte racional da alma domine as outras dúas. E na sociedade a parte racional son os sabios ou filósofos, xa que eles coñecen a verdade (as ideas), e polo tanto deben guiar e gobernar ós demáis.

FILOSOFÍA 2º - PRESOCRÁTICOS, SOFISTAS E SÓCRATES

FILOSOFÍA GREGA

- Quén son os filósofos presocráticos e cal é a súa principal preocupación?

Os presocráticos son os primeiros filósofos da historia que apareceron co paso do Mito ós logos, e a súa principal preocupación foi buscar o Arxé da Physis (principio da natureza).

Había dous tipos de filósofos, os monistas e os pluralistas.

Os monistas eran Tales, Anaximandro e Anaxímenes.

Os pluralistas eran Empédocles, Anaxágoras, Demócrito, Heráclito e Parménides.

- Intenta facer un resumo das ideas máis importantes dos filósofos presocráticos.

Os filósofos presocráticos constitúen o período cosmolóxico xa que se preocupan polo Arxé da Physis.

Para eles non hai deuses que actúen sobre a natureza e os acontecementos pódense explicar como resultado dun principio que está nas cousas.

Os filósofos presocráticos clasifícanse en monistas (un único principio - Arxé da Physis) e pluralistas (Arxé múltiple).

Os filósofos monistas eran Tales, Anaximandro e Anaxímenes.

Os filósofos pluralistas eran Empédocles, Anaxágoras, Demócrito, Heráclito e Parménides.

Os primeiros filósofos son os de Mileto.

Tales, Anaximandro e Anaxímenes, estableceron a auga, o apeiron e o aire como arxé da natureza.

Os pitagóricos teñen como arxé os números e tamén creen na inmortalidade da alma, na idea da transmigración, proceso de purificación para que a alma volte ó mundo que pertence. Para eles o corpo é a cárcere da alma.

Heráclito afirma que o arxé é o lume e transmite a súa concepción da realidade decindo que os seres cambian, polo tanto, non son fixos e estables.

Parménides é o filósofo oposto a Heráclito. Para Parménides o arxé é o ser, e para él hai dúas vías: a da verdade (epísteme) e a da opinión (doxa). El afirmaba que a verdade se descubría pola razón e que as cousas do mundo que vemos participan ou imitan a realidade eterna do ser, da ideas. Polo tanto, negaba todo cambio.

Empédocles tiña como arxé a auga, a terra, o aire e o lume, que precisan dunha causa externa que os poña en movemento (amor-odio).

Anaxágoras tiña como arxé as sementes que para él, eran eternas e carecían de movemento. Según él, o movemento procedía do chamado dunha forza externa chamda NOUS (forza cósmica).

Demócrito en contraposición tiña como arxé os átomos.

- Por qué se denomina período antropolóxico ó período filosófico de Sofistas e Sócrates?

Porque nese período céntranse nas cuestións relacionadas coa vida e a conducta dos seres humanos na comunidade, nos problemas éticos e políticos, dando así lugar, a reflexión de chegar a unha vida boa e feliz.

- Ideas principais do pensamento Sofista.

Os sofistas deixan en segundo plano a orixe da natureza e céntranse nos problemas éticos e políticos (ben, xustiza, leis), producíndose así o xiro antropolóxico.

Para eles é máis importante o ser humano e a sociedade (polis).

Os sofistas aparecen como mestres e ensinan con ánimo de lucro, e polo tanto, non son moi ben vistos na sociedade.

Teñen unha actitude crítica ante as institucións e defenden o relativismo ante a verdade e os valores morais.

Eles sosteñen o escepticismo fronte á capacidade do entendemento humano para atopar a verdade.

Teñen confianza na educación, no valor da retórica e na dialéctica, aspirando así, ó éxito político.

- En qué están dacordo os Sofistas e Sócrates? En qué opinan o contrario?

Os sofistas e sócrates comparten a idea da bondade natural do home, así como, a súa confianza na razón e a necesidade de fundamentar a práctica política en bases racionais.

Para ambos, a procura da xustiza ten que partir das situacións ordinarias que vive o home.

Os sofistas e sócrates tamén teñen ideas contrapostas.

Sócrates abandona a disputa e valora a palabra como expresión do pensamento, mentres que os sofistas utilizaban o diálogo para convencer na asamblea.

Sócrates está convencido de que existe a verdade universal, todo o contrario do que pensan os sofistas, que según eles, non existe a verdade universal, xa que depende da cultura, da persoa…

Sócrates non acepta a separación entre individuo e sociedade. Para él, o ben individual e ó colectivo deben concordar. Sócrates pensa que as leis son protectoras do individuo e do Estado polo pacto persoal que o cidadan establece coas leis da súa cidade. Sen embargo, os sofistas cuestionan as leis relixiosas de Atenas e a estructura de poder das grandes familias aristocráticas.

Sócrates non admite o relativismo, para él, a razón ten que servir para o descubrimento das cousas, mentres que, os sofistas levan o relativismo ó extremo decindo que non existe a verdade.

- Explica en que consiste o intelectualismo moral de Sócrates.

O intelectualismo moral para Sócrates, é a teoría moral, para él, saber e virtude coinciden. É dicir, so o que sabe o que é a xustiza pode ser xusto, e esa virtude pode e debe ser ensinada.

- Explica o método Socrático.

Sócrates axudaba ós homes a descubrir a verdade que cada un levaba dentro de sí. Él a este método chamáballe maieutica.

A maieutica constaba de dous momentos: unha parte negativa e destructora, e outra  parte positiva e constructiva.

A parte negativa é a erística. Sócrates con preguntas intenta convencer ó interlocutor de que ten opinóns e acepta afirmacións que ó sometelas a examen, en realidade levan á contradicción e a un camiño sen saída. Sócrates na parte negativa fai gala dunha fina ironía.

A parte positiva é cando o interlocutor acepta a axuda e a investigación prosegue ata que o diálogo remata coa definición do que se está a buscar.

- Cómo inflúe Sócrates en Platón?

Sócrates inflúen en Platón na búsqueda da definición de conceptos morais, na procura da verdade absoluta, e esa verdade absoluta será o punto de partida de Platón que o levará a teoría das ideas.